Kościół parafialny p.w. św. Elżbiety należy do najstarszych w całym Starym Sączu. Datę jego powstania łączy się już z pierwszą lokacją miasta. Jest to świątynia gotycka, przebudowana w okresie baroku. Ołtarz główny pochodzi z okresu późnobarokowego.

Sam kościół to budowla gotycka, do której przylega wieża wejściowa z przedsionkiem samej świątyni. Zewnętrzne ściany świątyni są oszkarpowane, okna zaś zachowały wystrój ostrołukowy. Portal w wejściu głównym z płaskorzeźbą Świętej Trójcy pochodzi z 1622 roku. Wieża zwieńczona jest barokowym hełmem z 1686 roku.

W oczy rzuca się wielki ołtarz wotywny ufundowany przez społeczeństwo miasta w 1883 roku w dwusetną rocznicę odsieczy wiedeńskiej. Marmurowa tablica upamiętnia zwycięstwo polskiego króla i jego pobyt w Starym Sączu. Jan III Sobieski udając się na wojnę z Turkami, mimo swej intencji nie mógł odwiedzić grobu księżnej Kunegundy, a uczynił to wracając po zwycięskiej bitwie. Tu w Starym Sączu oczekiwał króla ukochana żona królowa Marysieńka.

Ołtarz główny późnobarokowy z obrazem św. Elżbiety Węgierskiej z XIX wieku. W retabulum znajdują się posągi drewniane św. Apostołów Piotra i Pawła. Z boku ołtarza są dwie stelle barokowe z olejnymi obrazami świętych, w tym św. Wojciecha i biskupa Stanisława.

W nawie głównej po stronie lewej znajduje się ołtarz Niepokalanego Poczęcia NMP – wczesnobarokowy. W ołtarzu jest pięć figur świętych. Po stronie prawej usytuowany jest ołtarz późnobarokowy, poświęcony Matce Bożej Różańcowej. Tam znajduje się także sześć postaci świętych. W kościele znajduje się także ambona z XVII wieku z bogatą ornamentyką rzeźbiarską. Na zapleczu znajduje się figura Chrystusa Pana, na konsze postacie czterech ewangelistów.

Z nawy kościelnej z prawej i lewej wychodzą dwie kaplice. W pierwszej kaplicy znajduje się ołtarz z XVII wieku z obrazem olejnym bł. Kingi składającej śluby czystości wraz z mężem Bolesławem. W lewej kaplicy znajduje się figura Pana Jezusa, przy słupie z około 1700 roku.

Figura ta cieszy się wielką czcią wiernych, a owiana jest piękną legendą. Według legendy figurę tę przyniosła Dunajcem wielka powódź. Wyłonioną w mułu postać Chrystusa przeniesiono do tutejszego kościoła. Kiedy chciano przenieść figurę do kaplicy zbudowanej za miastem w stronę Dunajca, najpierw wybuchła ogromna burza uniemożliwiająca zrealizowanie zamiaru. Po pewnym czasie przygotowano drugą uroczystą procesję.

W momencie podniesienia figury zerwał się wiatr i z hukiem zatrzasną drzwi kościelne. Uznano to za znak boży, że Chrystus chce pozostać w tym właśnie kościele.