W Sidzinie - Bińkówce znajduje się
skansen, w którym można obejrzeć liczne
eksponaty związane z historią i etnografią tego regionu. Zalążkiem skansenu była izba regionalna, która powstała z inspiracji ks. Józefa Świstka. Za jego namową Adam Leśniak - późniejszy długoletni kustosz sidzińskiego muzeum - gromadził stare, zabytkowe przedmioty, które zbierał wspólnie z dziećmi przebywającymi na wypoczynku w Domu Wczasów Dziecięcych w Sidzinie.
Początki skansenu datują się na 1963 rok i związane są z obchodami 400 rocznicy powstania wsi. Wtedy to w przysiółku Binkówka, nad brzegiem spływającego ze stoków Policy potoku Ciśniawka, oddano do zwiedzania
zabytkową chałupę Banasików z 1809 roku, przeniesioną tu z Małej Sidzinki. Jest to budynek zrębowy z wysoką kamienną podmurówką, podpiwniczony, nakryty
dachem gontowym przyczółkowo-naczółkowym. Wewnątrz budynku są
trzy pomieszczenia rozdzielone szeroką sienią. Po lewej stronie znajduje się izba czarna, zwana też piekarnią (kuchnia) i izba biała, zwana świetnicą, komora oraz tzw. wyska - pomieszczenie usytuowane na strychu, pełniące funkcję spichlerza.
Kolejnymi obiektami, które zgromadzono w sidzińskim skansenie, są:
dziewiętnastowieczna kuźnia z wyposażeniem,
chałupa Anny Kozioł ze Spytkowic
z 1901 roku (w której organizowane są wystawy, spotkania itp.),
chałupa wójta Maja (Kostkowiaka) z Sidziny z II połowy XVIII wieku. Ostatnim nabytkiem skansenu jest
loretańska dzwonnica z 1937 roku, przeniesiona z Sidziny-Wielkiej Polany.